Uit HET LAATSTE NIEUWS dd. 2/09/2014

 Hoogste parketmagistraat van het land spreekt:

 «Tijd dat gerecht zich excuseert»

Het is hoog tijd dat het gerecht zich excuseert bij al wie slachtoffer werd van het falen van het rechtssysteem. Dat hoogst opmerkelijke statement heeft de hoogste parketmagistraat van ons land, Patrick Duinslaeger, gemaakt bij de start van het gerechtelijk jaar.

                        JOSÉ MASSCHELIN

 Als het gerecht blundert (*) – en dat gebeurt zeer regelmatig – wringen magistraten (lees ook de door de rechtbank aangestelde notarissen) zich doorgaans in alle mogelijke bochten om de schuld af te schuiven. Of ze weigeren erover te communiceren. Op enige uitleg hoeven de slachtoffers of de ten onrechte inverdenking gestelden of veroordeelden meestal niet te rekenen. En dat moet anders, vindt parketmagistraat Patrick Duinslaeger, procu­reur-generaal bij het Hof van Cassatie.

«Kritiek op de werking van het gerecht is meestal waar en gerechtvaardigd. Laten we dat ootmoedig en grootmoedig toe­geven. De fout voor het disfunctioneren van justitie is vaak te zoeken bij de rech­terlijke orde zelf, onder meer omwille van een gebrek aan communicatie en door een verkeerd begrepen opvatting van de plicht tot terughoudendheid en reserve. Moeten we dan niet, zonder enige reserve of terughoudendheid, onze verontschul­digingen aanbieden aan hen die in het verleden slachtoffer zijn geweest van het falen van ons rechtssysteem?»

Procureur-generaal Duinslaeger is er zich van bewust dat uiterlijk vertoon, indrukwekkende justitiepaleizen en afstandelijk taalgebruik al lang niet meer volstaan om respect af te dwingen voor de rechter­lijke beslissingen. «Er is ook nood aan een menselijke justitie. Dit mag niet begrepen worden als een emotionele benadering, maar als een manier van werken die blijk geeft van voldoende inlevingsvermogen en empathie, en van openheid naar de buitenwereld.»

(*) Notarissen door de rechtbank aangesteld in gerechtelijke procedures vereffening en verdeling van een erfenis, hebben de gewoonte zich voor te stellen als 1^e rechter, wat inhoudt dat hij/zij een mandataris is van het gerecht (Justitie). Het falen* (*o.a. ambtelijk verzuim) vanwege een notaris door de rechtbank aangesteld moet dan ook worden aanzien als zeer ernstig.

En schrijft notarieel jurist Jan FACQ** in 'Rechtspraak 2005', "De (door de rechtbank aangestelde) notaris zal desgevallend alle partijen ondervragen over het bestaan en het gebruik van volmachten over de rekeningen..." En, "Het past helemaal niet" schrijft jurist Jan FACQ, "dat sommige partijen, laat staan de notaris, resultaten achterhouden…" en/of weigeren artikel 1184 G.W. toe te passen en aan een partij dispensatie verlenen van de  mededeling van de rekeningen, waardoor een partij niet anders kan dan de Onderzoeksrechter vatten wegens vermoedens van meineed, waaraan de aangestelde notaris zijn medewerking heeft verleend!

Het negeren door de boedelnotaris(sen) van partijen te ondervragen kan aldus leiden tot uiteindelijk een staat van vereffening en verdeling welke zal aangetast zijn door valsheid in geschrift.

**(Jan FACQ, notarieel jurist, notariaat Annelies Verstraete)

Artikel 1184 Gerechtelijk Wetboek zegt duidelijk: "Indien moeilijkheden rijzen of indien vorderingen worden gedaan met het oog op het beheer van het vermogen of van de onverdeelde massa of uit andere oorzaken en de andere partijen daaraan niet tegemoetkomen, wendt de notaris zich tot de vrederechter…"

Voor- en nabeschouwingen bij de uitzending
"De notaris verdeelt…"

‘De notaris’. Het woord maakt weinig mensen vrolijk. Iemand wordt met een notaris vergeleken wegens saai, weinig zin voor initiatief, visie of dynamisme. Een notaris acteert en vangt daar nogal veel geld voor, dat is de algemene opvatting. Het zijn dikwijls stijfdeftige heren in pak en das, die kantoor houden in imposante panden, waar de gemiddelde bezoeker zich klein en onwetend voelt. Ze lijken vaak nog in een vorig tijdperk te vertoeven, een geur van perkament rond het hoofd. Maar het hoort er nu eenmaal bij, als je een huis wil kopen of een eigen zaak beginnen. Een noodzakelijk kwaad.

Het notariaat doet zijn best om zich een wat moderner imago aan te meten. Meer meisjes stromen het beroep binnen, een groot examen moet het notariaat wat minder een erfelijke, familiale aangelegenheid maken. Maar om echt populair te worden zullen notarissen wat meer deuren moeten opengooien, en we hebben tijdens het maken van deze reportage kunnen vaststellen dat er op dit vlak nog werk aan de winkel is.

Julien en Maria hadden in 1985 een mooi bedrag moeten erven. Toen waren ze halverwege de veertig, een ideaal moment voor een financieel ruggesteuntje. Maar nu zijn ze begin zeventig, en de erfenis is nog altijd niet verdeeld. Een boedelnotaris moest zich hierover buigen, maar de man heeft blijkbaar niet veel tijd gevonden voor het dossier, en na 28 jaar is de zaak niet opgelost. De notaris ging enkele maanden geleden met pensioen. Julien en Maria hebben alles geprobeerd om schot in de zaak te krijgen, maar tevergeefs. De kamer der notarissen, de benoemingscommissie, zelfs de rechtbank konden de notaris niet tot grotere spoed bewegen. Julien en Maria rekenen al lang niet meer op de erfenis. Misschien kunnen hun kinderen nog ooit het ondertussen volledig verkrotte huis van hun ouders erven, en dat dan meteen met de grond gelijk maken.

Ook Jos en Jo wachten al achttien jaar op de verdeling van de erfenis. In hun verhaal heeft de boedelnotaris ooit een voorstel tot minnelijke schikking van Jo’s zus in de schuif laten liggen. Die zus is ondertussen gestorven, waardoor een groot deel van het familiefortuin bij de fiscus is terecht gekomen.

Waarom, beste notaris, wacht u decennialang om zo’n dossier af te handelen? Decennia waarin familieruzies compleet vastroesten en broers en zussen niet meer praten met elkaar. Dat hadden we de notarissen graag gevraagd. Maar notarissen spreken niet met journalisten. Hun deontologie verbiedt hen dat. Ze moeten voor interviews met buitenstaanders sowieso toestemming vragen van het Genootschap Der Notarissen, waartoe ze verplicht zijn aangesloten. En dat Genootschap verbiedt interviews over concrete cases. Een officiële woordvoerder wilde wel voor onze camera komen zitten, om te melden dat notarissen heel goed werk leveren en het geld meer dan waard zijn.

Er lijkt toch nog wat werk aan de winkel, notarissen.

Wim Van den Eynde

Waarom een website "notarissen-evaluatie"?

Er waren eens twee zussen, Augusta en Joanna DE MEYST… Augusta geboren in 1928, ongehuwd en kinderloos, Joanna geboren in 1938, gehuwd en 2 kinderen. Echter, Augusta*, samen met haar moeder, pleegden in 1982 heling bij de aangifte van nalatenschap van vader Jules DE MEYST, hetzij niet aangifte van meer dan 6.800.000 BF welke dochter Augusta van haar vader had ontvangen in de laatste drie jaar voor zijn overlijden.

*(Augusta, levenslang samenwonend met haar ouders)

Het is dan ook een feit dat zowel Augusta als haar moeder Leontien JACOBS door heling te plegen tevens ook valsheid in geschrift* hebben gepleegd in de aangifte van nalatenschap van vader en echtgenoot Jules DE MEYST, en dit met het welbewuste oogmerk dochter en zus Joanna "stiekem" te benadelen.

* Deze gepleegde valsheid in geschrift werd bevestigd door de Procureur des Konings.

Tevens was Augusta en haar moeder Leontien JACOBS in 1985 niet in de mogelijkheid de rekeningen voor te leggen tussen dochter Augusta en haar ouders en dit op vraag van het Bestuur van de fiscale administratie* welke de heling in 1984 had ontdekt in een fiscaal onderzoek.

*Augusta verklaarde in 1984 aan de fiscale administratie dat zij voor alles zorgde in de samenleving met haar ouders, ondermeer het beheer van de goederen en alle betalingen deed, maar er geen geregelde afrekeningen gebeurden… (lees: nooit afrekeningen gebeurden)

Er konden door Augusta in 1985 dus geen rekeningen worden voorgelegd, ook niet op vraag van de fiscale administratie.

Echter, bij het overlijden van moeder Leontien JACOBS begin 1996, pleegde dochter Augusta opnieuw heling en zelfs meineed door niet aangifte van een groot aantal schenkingen welke Augusta tussen 1950 en 1996 van haar ouders had ontvangen. Na het overlijden van haar moeder was Augusta opnieuw niet in de mogelijkheid de rekeningen voor te leggen van haar beheer van de goederen van de ouders (ook de ouders van Joanna!) en dit tussen 1985 en Augusta haar schielijk overlijden bij een auto-ongeval te Weerde op 1 augustus 2003!

Echter, de in 1996 door de rechtbank aangestelde notarissen, hebben van bij de aanvang van hun werkzaamheden in 1997, geweigerd de regelgeving toe te passen, ondermeer de toepassing van het zo belangrijk artikel 1184 van het Gerechtelijk Wetboek op vraag van Joanna DE MEYST en haar raadslieden o.a. wijlen notaris Barbara VERHAEGHE, ondanks de Voorzitter van de Kamer van Notarissen te Brugge in oktober 1997 bevestigde "De notarissen door de rechtbank aangesteld kunnen niet weigeren de rekeningen en bijhorende stukken op te vragen…"

Hetzij het begin van een procedure vereffening en verdeling van een nalatenschap waar erfgename Joanna DE MEYST sinds 1997 geen eerlijke en rechtvaardige en kundige behandeling van de erfenis ervaart vanwege de door de rechtbank aangestelde notarissen..

Op 14 juli 2000 legde Augusta DE MEYST leugenachtige verklaringen af door haar advocaat wijlen Jef DE MEY te laten verwijzen naar "de rekeningen tussen Augusta en de ouders". Echter, ook hier past het gezegde "de notarissen stonden erbij en keken ernaar", om dertien jaar later op 18 januari 2013 te bevestigen: "Dat er geen (af)rekeningen zich bevinden in het dossier..."  

Na tienduizenden euro's te hebben uitgegeven aan raadslieden notarissen en advocaten en zelfs professoren erfenisrecht, was het hoogtijd om onze ervaringen in de openbaarheid te brengen, na sinds mei 2013 opnieuw 8 (acht) maand van stilzitten van de door de rechtbank aangestelde notarissen.

Na het lezen van "De Bloedkamer"* en "De Keizer van Oostende"* (*auteur Wim Van den Eynde), zouden we een boek schrijven over onze ervaringen met notarissen en kwamen zo terecht bij onderzoeksjournalist Wim Van den Eynde welke een luisterend oor had om over onze ervaringen met notarissen te praten. Deze onderzoeksjournalist stelde voor om in het kader van de VRT een aflevering van "Panorama" te maken waar de pijnlijke ervaringen van enkele burgers in erfeniszaken e.a. aan het licht zouden worden gebracht. De directie was hiermee akkoord en de ploeg van Panorama enthousiast.

* ("De Keizer van Oostende", uitgegeven bij Van HALEWIJCK ISBN 978 94 61131 099 6 en "De Bloedkamer", eveneens uitgegeven bij Van HALEWIJCK ISBN 978 94 6131 015 6).